Η παράσταση «Οιδίπους», σκηνοθετημένη από τον Γιάννη Χουβαρδά, επιχειρεί κάτι εξαιρετικά φιλόδοξο: να ενώσει σε μια ενιαία δραματουργία τα δύο σωζόμενα έργα του Σοφοκλή για τον Οιδίποδα – τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ».
Η πρόθεση αξιέπαινη. Το αποτέλεσμα όμως… άνισο. Ξεκινώντας από το θετικό, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την εξαιρετική ερμηνεία του Ορέστη Χαλκιά στους ρόλους του Τειρεσία και της Ισμήνης. Με σώμα που κραυγάζει αλήθεια και φωνή γεμάτη εσωτερικότητα, κατάφερε να διασώσει τις πιο ανθρώπινες στιγμές της παράστασης. Τραγικός και εύθραυστος, με γνήσιο μέτρο. Θα ήθελα να τον ξαναδώ, σε ακόμη πιο κεντρικό ρόλο.
Στον ρόλο του Οιδίποδα, ο Νίκος Καραθάνος είναι ατμοσφαιρικός, με χαρακτηριστική ενέργεια και ποιητική φλέβα, όμως πολλές στιγμές έμοιαζε αποσπασματικός, σχεδόν σαν να κρατιέται πίσω από τον ίδιο του τον εαυτό. Υπήρχαν δυνατές εικόνες, μα η απουσία κλιμάκωσης τον αποδυνάμωσε.
Ο Οιδίποδας είναι έκρηξη, κι εδώ παρέμεινε περισσότερο… ανάμνηση.
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ανδρικό ρόλο του Κρέοντα προσπάθησε να επιβληθεί με την κλασική της σκηνική στόφα, όμως η μετάβαση σε έναν ψυχρό, αυστηρό ανδρικό χαρακτήρα δεν υποστηρίχθηκε από τη σκηνοθεσία — και ο ρόλος φάνηκε τελικά στυλιζαρισμένος, όχι ζωντανός. Την έχουμε δει να διαπρέπει σε πιο ευρύχωρους ρόλους. Εδώ έμοιαζε κλειδωμένη σε ένα concept.
Αξιοσημείωτη η Πηνελόπη Τσιλίκα, με ευαισθησία και καλή άρθρωση, χωρίς όμως να της δοθεί χώρος να απογειωθεί. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής κινήθηκε με συνέπεια, ενώ η Στεφανία Γουλιώτη όπως πάντα διαθέτει εσωτερικό φως – αν και κάποιες στιγμές περιορίστηκε από την υπερβολική λιτότητα της σκηνοθεσίας.
Ο Νίκος Χατζόπουλος στήριξε λειτουργικά το σύνολο, με καθαρότητα.
Η σκηνοθεσία του Χουβαρδά έχει τις γνωστές του εμμονές: την αφαίρεση, την αποστασιοποίηση, το ύφος αντί της έκρηξης. Μόνο που εδώ, η συγκίνηση χάθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Το ενιαίο σχήμα των δύο έργων δεν είχε ψυχολογική συνέχεια· έμοιαζε με κολάζ εικόνων, όχι με τραγικό αφήγημα. Ο χορός, οργανωμένος με ακρίβεια, λειτουργούσε περισσότερο ως θεατρική κατασκευή παρά ως φωνή της συλλογικής συνείδησης.
Αν κάποιος ήλπιζε να βιώσει την τραγικότητα της μοίρας, θα απογοητευόταν. Αν όμως αναζητάει ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα ως πρόταση, ίσως βρει στιγμές να τον συγκινήσουν. Αρκεί να μην περιμένει το μεγαλείο της αρχαίας τραγωδίας να περάσει μέσα από το φίλτρο της διαρκούς αποδόμησης. Η παράσταση «Οιδίπους» είχε όλες τις προϋποθέσεις να καθηλώσει. Αντ’ αυτού, κράτησε τους θεατές σε απόσταση ασφαλείας. Και το θέατρο, όσο κι αν εμπνέεται από το μυαλό, παραμένει μια τέχνη της καρδιάς.
